عمارت عالی قاپو
عمارت عالی قاپو نام بنایی باشکوه است که به عنوان يکی از مهم ترين شاهکارهای معماری اوایل قرن يازدهم هجری شناخته می شود. با توجه به منابع تاریخی، این عمارت نقش دروازه مرکزی و ورودی را برای کليه ی قصرهای دوران صفويه در محدوده ميدان امام ایفا می کرده و این میدان را به دولتخانه و عماراتی مانند رکيب خانه، جبه خانه، تالار تيموری، تالار طويله، تالار سرپوشيده و کاخ چهلستون و ديگر عمارات مربوط می ساخته است. شالوده ی بنا در دوره شاه عباس اول ایجاد شد و در دوره های بعد، تغیيراتی در آن صورت گرفت. با وجود آسیب هایی که در طول تاریخ به این بنا وارد شده اما هنوز هم می توان شاهکارهایی از تزیينات و نقاشی های عصر صفويه و تزیینات ویژه ی هر یک از ۵ طبقه ی این عمارت و ایوان بزرگ آن را لمس نمود و زبان به تحسین گشود. نام این عمارت از دو واژه عالی و قاپو تشکیل شده است که در کنار هم به معنای سردر بلند يا درگاه بلند به کار می روند. برای حفاظت از این اثر ارزشمند، نام آن را از تاریخ ۱۵ دی سال ۱۳۱۰ در فهرست آثار ملی ایران قرار داده اند.